Tokom 1990-ih i 2000-ih Srbija je snažno pogođena dramatičnom deindustrijalizacijom u celokupnoj privredi. Raspad Jugoslavije, privatizacija, ratovi i kasniji embargo EU, imali su razoran uticaj na privredu i stanovništvo. Ekonomija još nije dostigla veličinu i nivo produktivnosti koje je imala tokom 1980-ih. Tipičan primer je industrija tekstila, odeće i obuće. U ovom sektoru je trenutno zaposleno oko 100 000 žena i muškaraca (što uključuje i formalne i neformalne radnike/ce), dok je tokom 1980-ih godina ova industrija formalno zapošljavala oko 250 000 radnika/ca. Pored ogromnog gubitka radnih mesta, deindustrijalizacija je imala razarajući uticaj i na budućnost tekstilne industrije u Srbiji: 90% proizvodnih inputa za industriju odeće se sada uvozi, dok su se tokom 1980-ih proizvodili u sopstvenom tekstilnom sektoru Jugoslavije. Tekstilna industrija zemlje je danas gotovo nepostojeća, dok se industrija odeće/obuće uglavnom zasniva na OPT (Outward Processing Trade) sistemu, carinskom sistemu ponovnog uvoza iz zemalja članica EU, poput Italije i Nemačke, u Srbiju i nazad. OPT (lohn prozvodnja) je EU metod bescarinskog autsorsinga radno-intenzivne modne industrije dok se čuva vlastita tekstilna industrija. Zbog velike zavisnosti od lohn porudžbina, visoke ranjivosti i niske profitabilnosti, ovaj sistem, u krajnjoj liniji, nacionalni sektor i preduzeća dovodi do ćorsokaka, a (još važnije) radnici/e plaćaju cenu toga. Ono što ostaje od nekadašnjeg procvata sektora tekstila/odeće/obuće u Jugoslaviji sada je unazađena, autsorsovana i visoko zavisna linija za proizvodnju odeće/obuće. Kao rezultat, Srbija je od razvijene ekonomije i društva nazadovala u zavisnu ekonomiju u razvoju sa većinom stanovništva koje jedva sastavlja kraj sa krajem.
