Ova publikacija nastaje kao proizvod obrazovnog programa u organizaciji [BLOK]-a koji se provodi drugu godinu zaredom, pod nazivom »Politička škola za umjetnike«, a onda i sve zainteresirane. Riječ je o programu koji je nastao iz uočenog sadržajnog deficita u postojećim kurikulima umjetničkog obrazovanja (što srednjoškolskog, što akademskog, što neformalnog). Taj se deficit prvenstveno odnosi na općeniti nedostatak »gradiva« iz povijesti, estetike, (političke) ekonomije i teorije, a onda specifično i na nedostatak lijevog pogleda na sve navedene teme – koje nikako nisu radikalno odvojene od pitanja umjetnosti, umjetničkog rada i kreativnog izražavanja. Naprotiv.

Na to upućuje i uvodni tekst ove publikacije, prijevod s engleskog manifesta likovnog kritičara Bena Davisa – Devet i pol teza o umjetnosti i klasi. Davis se bavi kontradikcijama umjetničke sfere, uvodi klasni argument u analizu umjetničke proizvodnje i iznosi tezu o srednjoklasnom karakteru svojstvenom vizualnim umjetnostima. Odnosno, iznosi kritiku ideje o individualnom radu umjetnika lišenog diktata kapitalizma, klasne dimenzije i institucionalnih okvira i puteva u kojima se suvremena umjetnost stvara i kruži. Iako se Davis u svojim tezama fokusira isključivo na vizualne umjetnosti, autorefleksije specifične za sferu suvremene vizualne umjetnosti mogu se uočiti i u drugim umjetničkim područjima. I to, paradoksalno, u vremenu u kojem politika i umjetnost kao sljubljeni termini iskaču iz svakog iole ozbiljnog umjetničkog rada ili diskursa koji ga obično prati; u kojem je politička »tendencija« ili »ambicija« umjetnosti toliko »očita« ili »imanentna« da je se ne treba niti apostrofirati. Ona se, štoviše, podrazumijeva.